De Enkel

Anatomie van de enkel

Het enkelgewricht bestaat uit het bovenste en onderste spronggewricht. Aan het bovenste spronggewricht ontstaat vaker letsel dan aan het onderste spronggewricht. Het bovenste spronggewricht, oftewel talocrurale gewricht, bestaat uit de enkelvork (scheenbeen en kuitbeen, oftewel tibia en fibula) en het sprongbeen (talus). Met dit gewricht kan je de voet naar je toe trekken (dorsaalflexie) en de voet van je af duwen (plantairflexie). Het onderste spronggewricht bestaat uit het sprongbeen (talus), hielbeen (calcaneus) en os naviculaire. Dit leidt tot de Latijnse naam, articlario talocalcaneonavicularis . Het kantelen van de enkel naar binnen en buiten, oftewel inversie en eversie, komt uit dit gewricht. De bewegingsuitslag hiervan is vele malen kleiner dan de bewegingsuitslagen van het bovenste spronggewricht. De gewrichtsvlakken van de enkel zijn voorzien van kraakbeen om het bewegen soepel te laten verlopen.

Aan de binnen- en buitenkant van de enkel zitten de enkelbanden, deze noemen we ligamenten. Het laterale gewrichtsbandcomplex, bestaande uit het anterior talofibulare ligament (ATFL), het calcaneofibulare ligament (CFL) en het posterior talofibulare ligament (PTFL). Het mediale deltoidligament aan de binnenkant van de enkel. De syndesmosis houdt het scheenbeen en kuitbeen bij elkaar.

Om de enkel actief te stabiliseren en te bewegen gebruiken we de spieren. Deze spieren zijn via een pees verbonden aan het bot. In de enkel zijn er verschillende pezen die zorgen voor beweging en stabiliteit, zoals de achillespees die de kuitspieren verbindt met het hielbeen, en de peroneuspezen aan de buitenkant van de enkel. De onderbeenspieren die invloed hebben op het functioneren van de enkel zijn de gastrocnemius, soleus, tibialis anterior en posterior, peroneus longus en brevis en, plantaris, extensor digitorum longus, extensor hullucis longus, flexor digitorum longus en flexor hallucis longus.